Never a dull moment...

In huize Beekman never a dull moment en met een bedrijf aan huis en 3 katten in huis is er altijd wel iets te beleven.

Vanmorgen merk ik dat Bram, onze grote, rooie sufferd, niet lekker is en vind ik overal druppeltjes plas en gaat 'ie 'tig' keer naar de kattenbak. Blaasontsteking of blaasgruis. Nu heb ik daar al wel speciaal voer voor, maar nu... Nu is 'ie dan toch niet lekker en heb ik niet eerder meegemaakt dat ik overal druppeltjes plas vindt. Ik ruim het op en dan moet ik eerst even op pad voor een afspraak en dan kijk ik wel weer als ik terug ben. De openingstijden van de dierenarts heb ik al gecheckt.

Als ik om 11.15 uur weer terug ben van mijn afspraak vind ik weer overal druppeltjes plas en zit 'ie beduusd in een hoekje te kijken. Okee, hij is echt niet lekker! Toch maar de dierenarts bellen. Ik overleg even en besluiten we toch maar even langs te gaan, maar de dierenarts heeft nu nog geen tijd en of ze mogen bellen wanneer ze zover zijn om die grote, rooie sufferd te bekijken. Prima!

Loop ik natuurlijk de rest van de dag op eieren. Ik word bijna nooit gebeld, en als ik gebeld word mis ik het ook nog 9 van de 10 keer. Ondertussen snor ik een bench op. Dat ook nog, heb ik net mijn bench uitgeleend, heb ik er zelf ook één nodig, maar gelukkig heb ik er meerdere, maar die heeft ergens in een verdoemhoekje gestaan en is zo smerig als een tor. Met een doekje strijk ik over de bench. Hmmmm, dat zet geen zoden aan de dijk. Ik neem de bench mee naar boven en gooi 'm in het bad en poets 'm met een doekje en de sproeier een beetje schoon. Zo, is dat in ieder geval geregeld. 2 katten die om me heen drentelen wat ik met 'dat ding' van plan ben, want als de bench van stal gehaald wordt, nou, dan weet je het wel: stront aan de knikker!

Om 13.45 uur gaat mijn telefoon. De dierenarts met de vraag of ik er om 14.00 uur kan zijn. Ja, dat lukt. Bram bij z'n kladden pakken, want uit zichzelf gaat hier geen enkele kat vrijwillig in de bench en Bram al helemaal niet. Als hij weet dat 'ie in de bench moet maakt hij zich extra groot en spreidt hij ook nog eens zover z'n poten dat je 'm er met geen mogelijkheid in kan. Verrassen is het toverwoord. 

Met de bench ga ik de trap af en mijn dochter die al gelijk zei dat ze wel mee wilde naar de dierenarts geef ik de opdracht om Bram te pakken. Ik zet de bench op de bank. Dan neem ik Bram van haar over en druk 'm zonder pardon in de bench, ware het niet dat ik het deurtje niet dicht krijg omdat die sufferd z'n kop niet naar binnen wil doen, maar met enig geduw hebben we het dan toch voor elkaar. Gewapend met kat-in-de-bench lopen we naar de auto. Mijn dochter gaat aan de bijrijderskant zitten en ik zet de bench op haar schoot en kruip zelf achter het stuur. Bram, die normaal bijna nooit mauwt, mauwt nu de hele auto bij elkaar en halverwege de rit begint mijn dochter ook nog eens te schreeuwen: Hij heeft in de bench geplast!!! Ik kan er niets aan doen en bovendien zit er een handdoek in, dus zo'n vaart zal het wel niet lopen. Maar het stinkt zo!!! pruilt ze.

Om 13.58 uur staan we bij de balie van de dierenarts, we zijn zo aan de beurt vertelt de assistente.

We gaan even zitten en met een paar tellen is de dierenarts er ook. We volgen gedwee en halen de bench uit elkaar en dan wordt Bram bekeken. Ja, z'n blaas is pijnlijk en ondertussen plast 'ie ook nog even op de onderzoekstafel waardoor de dierenarts toch ook nog even met een stripje de urine kan controleren. Daarna op de weegschaal voor medicatie, waar hij nog even een plasje laat lopen. Dan de medicatie en is het klaar. Weer terug de bench in. Zo typisch, dat gaat altijd zonder problemen *proest*

Bij de balie nog wat speciaal nat voer en wat medicatie en de factuur -slik- en weer terug naar de auto. Daar doen we hetzelfde foefje. Mijn dochter op de bijrijderskant met de bench op schoot en ik achter het stuur en bij het de weg opdraaien begint ze alweer te roepen: de bench is toch wel waterdicht, Mam? Jahahaha, en er zit een handdoek in, zeg ik. Jaaaa, maar hij plast alweer en straks... Nee, hij plast je niet onder, zeg ik! (tenminste, dat hoop ik dan maar). Mijn dochter kruipt diep weg in haar jas en mompelt in haar jas: het stinkt zo!!!

Gauw naar huis, een beetje lekker nat voer en maar hopen dat 'ie zich gauw weer wat beter voelt.